zerre kırıntı yok şizofreniden

uzun zamandır hiçe yaşıyorum. hiçliğin sona erdiğini göreceğim güne doğru ilerliyorum. nasıl olur ben de bilmiyorum. öyle üşengeçim ki mesela deftere yazmak ya da başka bir program açmaya an itibariyle üşeniyorum. bunca hiçlikten bunalmışken kılımı kıpırdatmayıp oyuğundaki bir solucan gibi bahar gelince çıkarım diyorum. ki hiç bir şey umrumda değilken neyin hiçliği umrumda onu da bilmiyorum. zaman ki ölse zerre umrumda olmaz. ki ölsün çeşitli yaratılan zamanlar.