ağır

zihin tecavüzcüsü dolu her yer. sanki bunu beklermişcesine oraya konuşlanıp tam da düşünmek için oradayken sik gibi bir soruyla patlıyor her şey. duymak istemediğinde kimseyi oluk oluk akıyor söz öbekleri. aradn sinirine dokunacak sesler duyuyorsun sadece. uzun bir yol üstünde gitsem bilmediğim dinlerin şarkılarını duysam anlamlandırma olmadan dinlesem belki duyarım ne dediklerini. de uzak ihtimal içlerinde yine bir yakarış, pişmanlık, yorgunluk duyarım ve yine umursamadan egosal tatminime devam ederim. yani zerre sikimde olmaz benzeri bilmediğim yakarışlar yine benzeri uzun tonlara girer. çok uzun zamandır ağır kafalar yaşamıyorum. çok uzun zamandır ağırım. var gibi yok. araf desem hafif popüler kalır. adını bilmediğim çok bir yere koyamadığım, ismin koymadığım benliğimin gerçek halleri bunlar. ne duyasım var birini ne anlatasım. hep aynı sözcükler etrafında kendini ifade etme isteği trtnin sonlanmış gece yarısı ekranı hissisyatında. marş çalıyor o da aynı. kokular aynı, hava aynı. başka bir yerin çöpün merak etme dürtümü yitiriyorum yavaş yavaş. ilgimi kaybediyorum her şeye rağmen. duyulmak istememk kadar duvar ardında yaşama istediği bir yandan. insane cat vardı bir zamanlar çekici geldiği anlar yüksek kafaların. şimdi kesin kararlıyım o zaman da düşünürdüm bunu. oryantal bir esinti içine hapsolmuş yalandan bir beat simülasyonu bunların hepsi. bu nedenle sikeyim mantığı da mantıklı olmaya çalışan herkesi de. kendi kendinize yarattığınız sikim sonik manidar, kasvetli ahlaki yarı bedevi, değişken kanunlarınızı da.

zerre kırıntı yok şizofreniden

uzun zamandır hiçe yaşıyorum. hiçliğin sona erdiğini göreceğim güne doğru ilerliyorum. nasıl olur ben de bilmiyorum. öyle üşengeçim ki mesela deftere yazmak ya da başka bir program açmaya an itibariyle üşeniyorum. bunca hiçlikten bunalmışken kılımı kıpırdatmayıp oyuğundaki bir solucan gibi bahar gelince çıkarım diyorum. ki hiç bir şey umrumda değilken neyin hiçliği umrumda onu da bilmiyorum. zaman ki ölse zerre umrumda olmaz. ki ölsün çeşitli yaratılan zamanlar.